پس از اولین تأیید دکتر سیلک ورت از الکلی‌های گمنام، جوامع پزشکی و پزشکان نقاط مختلف دنیا نیز ما را مورد تأیید قرار دادند. نظرات زیر بوسیله پزشکانی که در کنگره سالانه جامعه پزشکی نیویورک حضور داشتند ابراز شده است. در این کنگره که سال 1944 تشکیل شد گزارشی بدین مضمون در مورد الکلی‌های گمنام به حضار داده شد.

دکتر فاستر کندی (Dr. Foster Kennedy) متخصص اعصاب: «جمعیت الکلی‌های گمنام دو منبع از بزرگترین نیروهائی را که تاکنون انسانها بدان پی برده‌اند به کار گرفته است، یکی از این دو منبع مذهب و دیگری غریزه آمیزش با همنوعان یا غریزه گروهی است. به نظر من جامعه پزشکی باید این سلاح درمانی عظیم را با قدردانی مورد تأیید رسمی قرار دهد، زیرا در غیر اینصورت محکوم به بی‌تفاوتی هستیم و بخاطر از دست دادن ایمانی که کوه را از جا می‌کند و علم پزشکی بدون آن کار چندانی از پیش نمی‌برد، مقصر خواهیم بود.»

دکتر جی. کربی کولیر (Dr. G. Kirby Collier) روانپزشک چنین اظهار می‌کند: «به نظر من الکلی‌های گمنام جمعیت خودساخته‌ای است که قادر است بهترین نتیجه ممکن را از دنبال کردن رهنمون‌های گروهی که از فلسفه آنها سرچشمه می‌گیرد بدست آورد. هر روش درمانی و فلسفه‌ای که بتواند شاخص بهبودی 50 تا 60 درصد داشته باشد سزاوار توجه است.»

دکتر هری. م. تیبو (Dr. Harry M. Tiebout) روانپزشک: «من به عنوان روانپزشک درباره رابطه بین تخصصم و الکلی‌های گمنام زیاد فکر کرده‌ام و به این نتیجه رسیده‌ام که کار اصلی ما روانپزشکان اکثراً آماده کردن راهی است که بیمار از طریق آن بتواند درمان و یا کمک از خارج را بپذیرد و تصور می‌کنم وظیفه روانپزشک از میان بردن مقاومت درونی بیمار است تا بلکه او بتواند از درون شکفته شود و این همان نتیجه‌ایست که در اثر عملکرد برنامه‌های الکلی‌های گمنام بدست می‌آید.»

دکتر دبلیو دبلیو باور (Dr. W.W.Bauer) سال 1946 در برنامه جمعیت پزشکان آمریکا که از شبکه سرتاسری رادیوی ان، بی، سی پخش می‌شد اظهار داشت: «جمعیت الکلی‌های گمنام نه ارتش آزادی‌بخش الکلی‌ها است و نه یک جمعیت ضد مشروبات الکلی است. اعضای این جمعیت می‌دانند که هرگز نباید مشروب بخورند و به کسانی که با آنها مشکل مشترکی داشته باشند نیز کمک می‌کنند. در یک چنین جوی، الکلی‌ها اکثراً بر «خودمشغولی» بیش از حد خود غلبه می‌کنند. آنها می‌آموزند که به یک قدرت مافوق متکی شوند و خود را در کمک به دیگر الکلی‌ها رها کنند. آنها روز به روز هشیار می‌مانند. روزها به هفته‌ها تبدیل می‌شود و هفته‌ها به ماهها و سالها.»

دکتر جان اف استوفر (Dr. John F. Stouffer) رئیس بخش روانپزشکی بیمارستان عمومی فیلادلفیا در مورد تجربه خود با الکلی‌های گمنام می‌گوید: «الکلی‌هائی که در این بیمارستان بستری می‌شوند استطاعت هزینه درمان خصوصی را ندارند و الکلی‌های گمنام بهترین وسیله‌ای است که ما تاکنون توانسته‌ایم به آنها پیشنهاد کنیم و حتی در آن تعداد معدودی که مجدداً سروکارشان با ما می‌افتد هم دگرگونی شخصیتی چشمگیری دیده می‌شود.»

جمعیت روانپزشکان آمریکا در سال 1949 درخواست کرد که مقاله‌ای از طرف یکی از اعضای قدیمی الکلی‌های گمنام تهیه شود تا در کنگره سالانه آن جمعیت خوانده شود. پس از انجام این کار مقاله مذکور در نشریه ماهانه روانپزشکی آمریکا در نوامبر سال 1949 به چاپ رسید. این مقاله اکنون به صورت جزوه در دسترس اکثر گروهها قرار دارد و یا می‌توان آن را از طریق : Box 459 Grand Central Station New York N.Y. 10163 به نام Three talks to Medical Societies by Bill W. که قبلاً به نام Bill on Alcoholism نامیده می‌شد و قبل از آن به نام Alcoholism the Illness معروف بود تهیه کرد.